Sterling Mieczysław, krypt.: Dr St., M. S., M.ST., M.St. (1883 – ok. 1945), krytyk sztuki, publicysta, dyrektor «Domu Sztuki».
Ur. 28 IX w Warszawie, pochodził ze zasymilowanej rodziny żydowskiej, był synem Jakuba (informacje o nim w życiorysie Seweryna Sterlinga) i Franciszki z Goldmanów, bratem Seweryna (zob.) i Zdzisława, chemika, oraz bratem stryjecznym Kazimierza (zob.) i Władysława (zob.).
Szkołę średnią i studia ukończył S. w Warszawie, uzyskując tytuł doktora filozofii (S. Łoza), brak jednak bliższych informacji na temat jego wykształcenia. Wg przypuszczeń Andrzeja Ryszkiewicza ukończył S. bliżej nieokreślone studia humanistyczne, a wiedzę z zakresu historii sztuki zdobył w handlu dziełami sztuki. W l. 1909–13 opublikował w „Przeglądzie Krytyki Artystycznej i Literackiej”, „Sfinksie”, „Prawdzie” i „Tygodniu Polskim” kilkanaście sprawozdań z wystaw artystycznych w Warszawie. Wiosną 1913 wyjechał do Niemiec, a następnie do Włoch, gdzie zamieszkał w pobliżu Florencji. Podróżując po Toskanii i Umbrii, poznawał sztukę włoską; w l. 1913–15 napisał pracę o malarstwie włoskiego quattrocenta Fra Angelico i jego epoka (W. 1930). Korespondencje z Niemiec i Włoch zamieszczał w prasie warszawskiej, m.in. w „Tygodniu Polskim” (1913 nr 15) opublikował szkic Lovis Corinth. Korespondencja z Drezna, a w „Widnokręgu” (1914 nr 13–15) Z Toskanii do Umbrii. W „Bibliotece Warszawskiej” (1914 t. 3) ogłosił esej Romantyzm w przedświtowej sztuce Włoch.
W r. 1921 był S. współzałożycielem spółki z o.o. (od 29 I 1923 spółki akcyjnej) «Dom Sztuki (Hôtel des Ventes)» w Warszawie, instytucji handlowej, łączącej cechy antykwariatu i salonu dzieł sztuki. Po uruchomieniu salonu, w grudniu 1921, został dyrektorem zarządu i pełnił tę funkcję do r. 1939. Pod kierownictwem S-a organizowano co dwa tygodnie aukcje dzieł sztuki, a ponadto przeprowadzano licytacje po zmarłych kolekcjonerach i udostępniano sale na wystawy. S. organizował wystawy także w Polskim Klubie Artystycznym (PKA), w którym był członkiem zarządu. W l. 1921–3 był redaktorem „Biuletynu Domu Sztuki”, a w r. 1924 współredaktorem (ze Stanisławem Danglem) jego kontynuacji „Sztuka i Artysta”; w obu publikował artykuły z zakresu historii sztuki. Wygłaszał też odczyty o sztuce, m.in. w grudniu 1924 w sekcji plastycznej PKA pt. Od Michała Anioła do Picassa. Opublikował też kilka prac poświęconych artystom polskim: Jan Stanisławski (W. 1926), Ignacy Marek (W. 1930) oraz dużą monografię Piotr Michałowski 1800–1855 (W. 1932). W Inst. Propagandy Sztuki zorganizował w r. 1932 wystawę Leona Wyczółkowskiego i opracował jej katalog; opublikował również artykuł Leon Wyczółkowski. Twórczość malarska („Sztuki Piękne” R. 8: 1932 nr 6). W maju 1934 urządził w Instytucie największą swą wystawę, poświęconą twórczości Piotra Michałowskiego.
S. publikował wiele artykułów w czasopismach; niekompletna bibliografia jego prac z l. 1928–37 zawiera ponad 220 pozycji. Ogromną większość stanowiły recenzje z wystaw warszawskich, ogłaszane m.in. w „Głosie Prawdy” (1928–9), „Wiadomościach Literackich” (1929–32) i „Kurierze Porannym” (1933–7), sporadycznie też w „Arkadach”, „Gazecie Polskiej”, „Głosie”, „Kurierze Polskim”, „Pionie”, „Zwierciadle” oraz „Neue Züricher Zeitung”. Dzięki nim zaliczano S-a do grona «najwybitniejszych krytyków sztuki w Warszawie w l. 1917–1939» (J. Chrościcki). Pisał także wspomnienia pośmiertne o polskich artystach, m.in. Józefie Chełmońskim („Widnokrąg” 1914 nr 17), Stanisławie Noakowskim („Głos Prawdy” 1928 nr 273), Władysławie Skoczylasie („Kur. Poranny” 1924 nr 97, 103) i Leopoldzie Gottliebie (tamże nr 114). Na temat najnowszych prądów w sztuce opublikował m.in. artykuły Walka nowych idei w malarstwie XX w. („Sztuki Piękne” 1925/6 nr 10–12), O dadaizmie („Głos Prawdy” 1927 nr 217–19) i 10-lecie Polski a sztuki plastyczne („Sztuki Piękne” 1929 nr 11–12). Reprezentował pogląd, że w dziele sztuki forma posiada prymat nad treścią; polemizował na ten temat w r. 1933 z Mieczysławem Treterem i Władysławem Skoczylasem („Kur. Poranny” nr 216, 219, 331, 337). Interesował się działalnością nielicznego i niedofinansowanego Żydowskiego Tow. Krzewienia Sztuk Pięknych, a także twórczością niezrzeszonych artystów pochodzenia żydowskiego: Artyści Żydzi i społeczeństwo żydowskie („Kur. Poranny” 1933 nr 286).
W r. 1937 wydał S. dzieło Rzeźba włoska. Średniowiecze – Odrodzenie (W.–Kr.), a następnie rozpoczął u M. Arcta druk trzytomowego wydawnictwa Sześć wieków malarstwa europejskiego. W l. 1938–9 ukazało się pt. Malarstwo włoskie, siedem zeszytów stanowiących tom pierwszy zamierzonego dzieła. Pozostałych tomów, obejmujących m.in. sztukę flamandzką i francuską, nie wydano z powodu wybuchu wojny. S. wyjechał z Polski prawdopodobnie na początku września 1939 wraz z częścią zarządu i udziałowców spółki «Dom Sztuki». Zmarł w nieznanych okolicznościach w Rzymie, wg „Encyklopedii Warszawy” po r. 1941, wg Juliusza Chrościckiego – po zakończeniu wojny.
S. był od r. 1918 żonaty z Heleną z Büttnerów, prawdopodobnie potomstwa nie pozostawił. Bratankiem S-a był Karol (Charles) Sterling (zob.).
Fot. w: „Wiad. Liter.” 1930 nr 21; – Bibliogr. Warszawy, IV–VI; Enc. XX w., VI; Enc. Warszawy (1994); Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Olszewicz, Lista strat kultury pol.; Pol. Bibliogr. Sztuki, I–IV; – Bołdok S., Antykwariaty artystyczne, salony, domy aukcyjne, W. 2004 s. 345–61; Chrościcki J., Karol Sterling – kilka kart z jego biografii, „Ikonotheka” 1997 nr 12 s. 65–6; Laclotte M., Karol Sterling o sobie i swej pracy..., „Biul. Hist. Sztuki” T. 55: 1993 nr 4 s. 381–2; Pol. życie artyst. w l. 1915–39; Szczepińska-Tramer J., O Karolu Sterlingu, „Biul. Hist. Sztuki” T. 55: 1993 nr 4 s. 397; – „Głos Prawdy” 1928 nr 172; „Kur. Poranny” 1939 (nr specjalny) s. 11; „Wiad. Liter.” 1930 nr 14; – B. Narod.: rkp. 5324 t. II; B. Ossol.: rkp. 1491/II, 16402/II; IS PAN: Kartoteka Działu Bibliogr.; – Informacje Andrzeja Ryszkiewicza z W.
Stanisław Konarski